Ο θρύλος της δημιουργίας του χωριού Καρύδι

Ήταν κάποτε ένας νεαρός βοσκός με το όνομα Καρύδης και καταγωγή από την Κριτσά, ο οποίος δούλευε στη μονή του Αρετίου. Ο νεαρός μπήκε στον πειρασμό και σύναψε ερωτικό δεσμό με μια όμορφη καλογριά της μονής Αγίου Αντωνίου. Λέγεται πως τότε η μονή Αγίου Αντωνίου είχε πολύ όμορφες καλόγριες. Η καλογριά έμεινε έγκυος. Το τσοπανόπουλο εξομολογήθηκε τη σχέση του με την καλόγρια και την αναπάντεχη εγκυμοσύνη της στον ηγούμενο του Αρετίου και ο ηγούμενος δεν τον επέπληξε. Τον υποχρέωσε όμως να παντρευτεί την καλογριά και τον κράτησε στην υπηρεσία της μονής με την προϋπόθεση να μην τους ξαναδεί στα μάτια του. Γι’ αυτό του ζήτησε να κτίσουν ένα σπίτι που να μη φαίνεται και από τις δυο μονές. Έτσι κτίστηκε το χωριό Καρύδι σε σημείο που απέχει δεκαπέντε λεπτά από τον Άγιο Αντώνιο και πέντε λεπτά από το Αρέτι.

Του Αράπη ο Μώλος – Ο θρύλος της καταστροφής του μοναστηριού του Αγίου Αντωνίου

Ένας άλλος θρύλος της περιοχής αναφέρει ότι μια όμορφη καλόγρια βιάστηκε στα χωράφια της μονής του Αγίου Αντωνίου από έναν αράπη Τούρκο ταχυδρόμο προερχόμενο από τη Σπιναλόγκα. Η καλόγρια αποκάλυψε το πάθημά της στην ηγουμένη. Λίγες μέρες έπειτα ο αράπης ξαναπέρασε από το μοναστήρι και απειλούσε τη μοναχή, η οποία έντρομη το ανέφερε στην ηγουμένη της. Ο ηγούμενος του Αρετίου και η ηγουμένη τη συμβούλευσαν να δεχτεί τάχα τις επιθυμίες του και αυτοί θα τον ξέκαναν. Η καλόγρια τον δέχτηκε στο κελί της και άρχισε να του ετοιμάζει φαγητό για να τον παραπλανήσει. Οι καλόγριες τότε μπήκαν οπλισμένες με πέτρες και τσεκούρια και τον σκότωσαν. Τον πήραν νεκρό, τον πέταξαν σε ένα χωράφι και τον έθαψαν, κάνοντας ένα ανάθεμα με πέτρες και ένα μεγάλο τρόχαλο σαν μώλο, που και σήμερα ακόμα γροικάται να λέγεται «του αράπη ο μώλος». Εκεί φυτρώνουν μόνο αζώγυροι οι οποίοι αναδύουν μια δυσάρεστη μυρωδιά, αλλά και θυμίζουν το δέντρο που κρεμάστηκε ο Ιούδας. Ένα μαύρο λουλούδι που βρομομυρίζει το λέμε κι αυτό αράπη. Ο θρύλος αυτός συνδέεται και με την καταστροφή του μοναστηριού του Αγίου Αντωνίου από τους Αιγυπτίους. Ο τραγικός επίλογος της θλιβερής αυτής ιστορίας με την καλογριά και τον αράπη βιαστή της που σκότωσαν οι καλόγριες του Αγίου Αντωνίου γίνεται πιο θλιβερή, γιατί συνδέεται με την ολοκληρωτική καταστροφή του μοναστηριού. Τον Τούρκο «ζαφτιέ» αναζήτησαν οι Τούρκοι και τον έψαχναν μερικές μέρες αλλά δεν τον βρήκαν πουθενά. Το μυστικό το ανακάλυψαν τα ανιχνευτικά σκυλιά των Τούρκων, τα οποία ανακάλυψαν το νεκρό στο σωρό από τις πέτρες όπου τριγύριζαν γαυγίζοντας επίμονα. Όταν τον ανακάλυψαν οι Τούρκοι μπήκαν στο μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου, έσφαξαν και τις σαράντα καλόγριες, έκαψαν τις εικόνες και τα τέμπλα και ερήμωσαν το μοναστήρι. Ακόμα λέγεται πως και η ίδια η φύση εκδικήθηκε τον αράπη, γιατί από την πέτρινη σωρό του μώλου ριζοβολάνε μόνο αζώγυροι, ενώ από το μοναστήρι που έκαψαν βγαίνει ρίγανη, θυμάρι, μανουσάκια και άλλοι μυροβόλοι θάμνοι που σκορπούν το άρωμά τους σαν θυμίαμα στην αιωνία μνήμη των σαράντα καλογριών.

Πηγές

Χουρδάκης Νικόλαος, Κατάθεση Ψυχής, εκδ. Βλάσσης, Αθήνα 2003.

Παπαδογιάννης Μανόλης, Οικισμοί της Επαρχίας Μεραμπέλλου Κρήτης, εκδ. Ο Πολίτης, Νεάπολης Κρήτης 1997.

Δημοσιεύτηκε από Δημήτρης Παπαγιαννάκης

Προβολή όλων των δημοσιεύσεων από Δημήτρης Παπαγιαννάκης